بهائیت و مشکلات بنیادین عقیدتی

بهائیت و مشکلات بنیادین عقیدتی:[135]

انسجام، هماهنگی و عدم ابتلا به تناقض و تعارض درونی آموزه‌ها، یكی از شاخصه‌های مهم ادیان است. مروری كوتاه بر تعالیم و كتاب‌های بهائیت بیانگر تناقضات و تعارضات درونی متعددی است كه نارسایی‌ها، مجهولات و پرسشهای زیادی فرا روی محققان و معتقدان به این فرقه به وجود آورده تا آنجا كه این موضوع به عنوان یكی از مشخصات اصلی بهائیت و چالش‌های اساسی رهبران و طرفداران آن محسوب می‌گردد. عقاید فرقۀ بهائیت چون بنای وحیانی ندارد و صرفاً بر اظهارات لفظی رؤسای آن استوار گردیده در سطوح مختلف دچار تناقضهای آشكار است. وجود این قبیل تناقضات در منابع و متون و مسائل عقیدتی این فرقه به حدی است كه به گفته بهائی پژوهان: �در صورت اتكاء به متون خودشان مجبوریم نصّی را با رد نصّی دیگر پذیرا شویم�[136]و حتی خود رهبران این فرقه برای فرار از این تناقضات و اغلاط فراوان مجبور شده‌اند در صد سال اخیر چند بار منابع مذهبی خود را تغییر داده و تصحیح نموده و برخی را دور از دسترس پیروان خویش قرار دهند[137]تا آنجا كه دسترسی به برخی از منابع اصلی بهائیت و مطالعۀ آنها حتی برای پیروان آن ممنوع است.

فرازهایی از افاضات خدای بهائیت: حسینعلی بهاء بر این عقیده است كه با ظهور او قیامت بر پا شده است. وی در كتاب لوح اقدس می‌گوید: �به تحقیق قیامت برپا شد و اسرافیل در صور دمید و منادی ندا داد و زمین به ظهور من متزلزل و كوهها مانند پنبه زده شد و آسمانها به هم پیچیده و بهشت در طرف راست قرار داده شد و آتش به اشتعال در آمد، باز هم انكار می‌كنند�. بعد می‌گوید: �ای جماعت بهائیان، گوارا باد شما را این بهشت كه بقای جمال من است(!)�. و همچنین در جای دیگر می‌گوید: �بگو به مردم كه قیامت بر پا شد و گذشت. قیامت تمام شد. قیامت و صاحب آن كه من باشم آمد و زلزلۀ زمین تمام شد و اگر كسی بگوید كه بهشت كو و كجاست آتش دوزخ، پس‌ ای جماعت بهائیان جواب مردم را بگوئید كه قیامت عبارت از ظهور میرزا حسینعلی است و بهشت دیدن روی اوست، آتش دوزخ همان جان توست در صورتی كه به حسینعلی ایمان نیاورده باشید(!)�.

بهاء می‌گوید: �لااله الا انأ المسجون الفرید... نیست خدایی جز من زندانی یكتا(!)�.[138]همچنین: �بگو در هیكل من، جز هیكل خدا دیده نمی‌شود و نه در زیبایی من جز زیبایی او و نه در هستی من جز هستی او و نه در ذات من جز ذات او و نه در حركت من جز حركت او و نه در سكون من جز سكون او و نه در قلم من جز قلم چیره و ستودۀ او دیده نمی‌شود(!)�.[139]