حضرت ابراهیم(ع) پس از رها ساختن پسر ارشد خود اسماعیل(ع) به همراه مادرش هاجر در منطقۀ بیابانیِ حجاز(به امر خداوند)، از همسر اول خود(ساره) صاحب پسری به نام اسحاق شد.حضرت اسحاق(ع) نیز صاحب فرزندی به نام یعقوب شد. حضرت یعقوب(ع) از دو همسر خویش دوازده فرزند داشت؛ ده فرزند یعقوب(ع) از همسر اول وی بودند، و حضرت یوسف(ع)و برادرش بنیامین نیز از همسر دوم وی بودند. فرزندان یعقوب(ع) اسباط دوازده گانۀ بنی اسرائیل را تشکیل دادند.بنا بر باور کاهنان یهود، نبوّت به دودمان اسرائیل(یعقوب علیه السلام)اختصاص داشته و می بایست به ایشان نیز خاتمه می یافت. تا پیش از ظهور حضرت خاتم الانبیاء(ص) تمامی پیامبرانی که برانگیخته شدند از میان بنی اسرائیل بودند. تورات تصریح می نمود که �مُود مُود� که خاتم پیامبران است از نسل اسماعیل(ع) خواهد بود اما کاهنان یهود این بخش از تورات را نیز تحریف نمودند و بدین ترتیب اخلاف ایشان در انتظار ظهور رسول خاتم(ص)از میان بنی اسحاق بودند، نه بنی اسماعیل. البته علماي آگاه يهود كه از تورات اصلي آگاهي داشتند مي دانستند كه پيامبر آخرالزّمان اسماعيلي است، بنابر اين يهود از يكصد سال پيش از تولد پيامبر اسلام(ص) در صدد بودند تا مانع از ولادت ايشان گردند. ترور هاشم جد اعلاي پيامبر(ص)، در منطقه يهودي نشين �غزه� در فلسطين و مسموم ساختن عبدالله بن عبدالمطلب پدر پيامبر(ص) در شهر يهودي نشين يثرب اقداماتي در اين راستا بود. يهوديان ابتدا تلاش كردند عبدالله را وادار به ازدواج با يك زن زيباي يهودي كرده و نطفه پيامبر(ص) را به بني اسرائيل منتقل سازند اما چون موفق نشدند و عبدالله با آمنه ازدواج نمود، در نخستين فرصت وي را مسموم ساختند كه البته ديگر دير شده بود. پس از ولادت پيامبر(ص) نيز يكي از بزرگان يهود با نگراني به دارالندوه آمد و از سران قريش پرسيد: آيا امروز نوزادي در ميان شما متولد شده است؟ پس از تحقيق، به وي گفتند: آري. وي گفت: مرا ببريد تا وي را ببينم. چون نظر وي بر او افتاد، لرزيد و بر زمين افتاد و گفت: اين همان كسي است كه بساط يهود را از زمين بر مي چيند. فرستادن پيامبر(ص) نزد دايه در خارج از مكه (تا پنج سالگي) نيز تنها به دليل حفاظت از جان وي بود. در سراسر مكه معروف بود كه عبدالمطلب و عموهاي اين كودك به شدت از وي در برابر خطر يهود محافظت مي كنند. بُحَيرای راهب نيز پس از آن كه پیامبر(ص) را ديد و با وی سخن گفت و مُهر نبوت را بر کتف وی مشاهده کرد به ابوطالب توصيه كرد: محمد را از چشم يهود پنهان سازيد زيرا اگر آنان بفهمند وي را خواهند كشت.

پس از اثبات حقانیت رسالت حضرت محمد(ص) بر بزرگان یهود و از دست دادن عنوان پرافتخار خاتمیت که ضربۀ سختی بر ایشان بود، آنان رسماً کمر به نابودی اسلام بستند. آنان همچنین روح الامین(جبرئیل علیه السلام) را متهم کردند که وحی را به جای بنی اسحاق بر بنی اسماعیل فرود آورده است و ادعا کردند: خانَ الامین، خانَ الامین!(یعنی امین وحی خیانت کرد!). در انجیل برنابا نیز به اعتراض شدید کاهنان یهود به حضرت مسیح(ع) به سبب بیان خبر ظهور رسول خاتم(ص) در دودمان اسماعیل(ع) اشاره شده است.

سران یهود در آغاز استقرار رسول خدا(ص) در شهر مدینه با آن حضرت معاهده ای تنظیم نمودند مبنی بر این که آنها بر ضد مسلمانان توطئه نکنند و در عوض مسلمانان نیز آنان را به حال خود بگذارند، اما سران یهود پس از مدتی، به مکه سفر کردند و با سران قریش پیمان دوستی بسته و ایشان را برای حمله به مسلمین تشویق کردند.

زد و بند با منافقین مدینه، جاسوسی برای مشرکین قریش، و همچنین توطئۀ قتل پیامبر(ص) از دیگر فعالیتهای ایشان بود. پس هنگامی که توطئه های ایشان از حد گذشت فرمان تبعید و قلع و قمع ایشان صادر گشت.

*یکی از ترفندهای خطرناک و مؤثر یهودیان برای نومید کردن مسلمانان از اسلام این بود که به ظاهر ایمان می آوردند و در مسجد حضور یافته و با مسلمانان نماز می خواندند. مسلمانان نیز از این امر بسیار خوشحال می شدند. اما این نومسلمانان پس از چند روز به دین سابق خویش باز می گشتند و چون از ایشان دربارۀ این ارتداد سؤال می شد، پاسخ می دادند: به دین شما در آمدیم و سپس بر ما ثابت شد که دین خودمان حق است! قرآن در آیۀ هفتاد و دوم سورۀ آل عمران به این توطئۀ یهود اشاره می فرماید: �طایفه ای از اهل کتاب گفتند: در آغاز روز به آنچه بر مؤمنان نازل شده است ایمان بیاورید و در پایان روز انکارش کنید تا مگر از اعتقاد خویش بازگردند�. پس برای خنثی سازی این ترفند یهود، حکم مصادرۀ اموال و اعدام برای مرتد صادر شد. از آن روی که حقانیت دین تامّه و کاملۀ الهی برای عقلهای سلیم که به دور از احساسات و تعصّب دربارۀ ادیان اندکی مطالعه نمایند ثابت است، بازگشت از اسلام پس از پذیرش آن منطقی نیست و در مقولۀ توطئه برای تخریب دین الهی می گنجد.ناگفته نماند که گروهی از یهودیان مخلصانه به اسلام گرویدند و برای پیامبر اسلام(ص) جانفشانی کردند که از آن میان می توان به مخیریق، دانشمند ثروتمند یهود اشاره کرد که در روز اُحُد شمشیر خود را برداشت و به خویشان خود وصیت کرد: اگر امروز کشته شدم، دارایی من در اختیار محمد(ص) است. پس جهاد کرد تا به شهادت رسید.