مدتهاست که صهیونیستها دروغ بزرگی شایع کرده اند مبنی بر این که فلسطینیان زمینهای خود را به یهودیان فروخته و پول آن را گرفته اند. در پاسخ، ذکر نکات ذیل ضروری به نظر می رسد: �همزمان با پایان دوران دولت عثمانی در فلسطین در سالهای 1917 و 1918 یهودیان تنها چهارصد و بیست هزار دونم یعنی چهل و دو هكتار زمین در اختیار داشتند. یهودیان این مقدار زمین را هم كه دولتی بود، به بهانه های مختلفی از جمله اصلاح آن و تأسیس آموزشگاههای كشاورزی به دست آوردند و احیاناً نیز با سوء استفاده از فساد دستگاه اداری دولت عثمانی، با پرداخت رشوه آنها را خریداری می كردند. پس از جنگ جهانی اول و اشغال فلسطین و صدور اعلامیۀ شگفت انگیز بالفور که بر اساس آن انگلستان متعهد شد سرزمینی را که مالک آن نیست به مردمی که در آن حقی ندارند ببخشد، انگلیسیها برای تحت فشار قرار دادن فلسطینیان و بیرون راندن آنها از سرزمینشان قوانینی وضع نموده و سیاستهایی اعمال می کردند. به عنوان نمونه در اوائل اكتبر سال 1918 م. منشوری صادر شد كه در مادۀ پنج آن هر نوع حق تقدم برای اثبات مالكیت اراضی ملغی اعلام شد. برخی دیگر از قوانین صادره از حكومت قیمومت در مورد اراضی فلسطین به شرح ذیل می باشد: 1 ـ قانون انتقال مالکیت اراضی: به موجب این قانون، انتقال مالكیت اراضی منوط به موافقت حكومت نظامی بریتانیا در فلسطین بود. بر اساس این قانون هیچ كس حق نداشت بیش از سیصد دونم زمین كشاورزی به ارزش سه هزار جنیه مصری داشته باشد. همچنین هر فلسطینی نمی توانست بیش از سی دونم زمین در شهر داشته باشد و مالك هم می بایست مقیم فلسطین می بود و خود شخصاً به كشاورزی در زمینهایش می پرداخت. 2- قانون اراضی متروکه در سال 1921: حكومت انگلستان در فلسطین با صدور این قانون تلاش نمود تا هرچه بیشتر زمینهای كشاورزان فلسطینی را مصادره كند. به خصوص این كه بیشتر این زمینها در سال های جنگ مورد بهره برداری قرار نگرفتند. حكومت انگلستان با سوء استفاده از این وضعیت و به بهانه این كه این زمینها سه سال بدون هیچ كشت و كاری رها شده اند، آنها را مصادره كرد. این قانون عطف به ماسبق شد و تمامی زمینهای رها شده نیز كه كشاورزان آنها را اصلاح و احیا كرده بودند به این بهانه مصادره شد. هدف از این اقدامات تسهیل روند اسكان و مهاجرت یهودیان(صهیونیست) و گذاشتن سنگ بنای وطنی ملّی برای آنها بود. 3- قانون اراضی موات در سال 1921: بر اساس این قانون به هر كس كه بدون اجازۀ مدیر ادارۀ اراضی، زمین موات را احیاء و در آن كشت می كرد سند مالكیت داده نمی شد و محاكمه می شد. اِعمال مالیاتهای سنگین بر فلسطینیان و وارد آوردن خسارتهای سنگین به كشاورزان از طریق واردات محصولات كشاورزی قبل از فروش محصولات كشاورزان فلسطینی از دیگر اقدامات انگلستان در این راستا بود (همین مسأله باعث تراكم بدهی های كشاورزان و احیاناً ورشكستگی آنها می شد ؛ به نحوی كه حدود 75 درصد آنها دیگر قادر به پرداخت مالیات نبودند) . علاوه بر این گونه اقدامات ظالمانه، شمار زیادی از كشاورزان به صورت دسته جمعی زندانی و به شدت شكنجه و به پرداخت غرامتهای سنگین محكوم می شدند. همچنین شصت و هشت هزار خانواده پس از تخریب و به آتش كشیده شدن منازلشان توسط یهودیان(صهیونیست) و نیروهای انگلیسی آواره شدند و هزاران نفر هم زیر چرخ خودروهای زرهی انگلیسیها و پای اسبها له شدند؛ تنها گناه آنها مخالفت با تخلیۀ زمینهایشان بود. حكومت انگلستان در فلسطین زمینهای فلسطینیان را به یهودیان(صهیونیست) اجاره داده و یا برای همیشه به آنها هبه می كرد. این حکومت همچنین امتیازات زیادی به یهودیان(صهیونیست) داد و آنها با استفاده از این امتیازات توانستند منابع اقتصادی و آبی و معدنی فلسطین را در اختیار خود گیرند. نزول خواران صهیونیست نیز سهم عمده ای در ورشكسته كردن كشاورزان فلسطینی داشتند. آنها در مقابل پرداخت وام به فلسطینیان حدود دویست درصد سود می گرفتند كه همین مسأله باعث شد فلسطینیان قادر به پرداخت دیون خود نباشند. بنابراین یهودیان(صهیونیست) زمینهای آنها را در عوض وامهای خود در اختیار می گرفتند. ادارۀ اراضی جنایتهای زیادی در حق فلسطینیان مرتكب شد و به شیوه های مختلف و با استناد به قوانین عجیب و غریب زمینهای آنان را مصادره می كرد. در 29 نوامبر سال1947 مجمع عمومی سازمان ملل متحد، قطعنامۀ 181 مبنی بر تقسیم فلسطین به دو دولت عربی و یهودی را صادر كرد. این قطعنامه با موافقت بیش از دوسوم اعضای سازمان ملل متحد و همچنین فشار آمریكا و حمایت روسیه به تصویب رسید. در اینجا باید گفت كه مصوبات مجمع عمومی سازمان ملل متحد دربارۀ فلسطین حتی با منشور سازمان ملل متحد نیز همخوانی نداشت. قطعنامۀ 181 سازمان ملل كاملاً با اصول شكل‌گیری سازمان ملل متحد تعارض داشت؛ اصولی كه بر اساس آن یك ملّت در تعیین سرنوشت خود آزاد است ولی سازمان ملل از ملّت فلسطین كه این مسئله در ارتباط مستقیم با سرنوشتش بود، هیچ نظری نخواست. علاوه بر این، مفاد مصوبۀ 181 بیانگر ظلم آشكاری است كه در حق مردم فلسطین روا داشته شد. بر اساس آن 45% از زمینهای فلسطین به اقلیت مهاجر یهودی(صهیونیست) اعطا شد،‌ اقلیت مهاجری كه تنها 3/7% از جمعیت فلسطین را تشكیل می‌داد و تا آن زمان تنها 6/6% از زمینهای فلسطینی‌ها را با شیوه های ذیل تصاحب کرده بود: شیوه اول: یهودی‌ها(ی صهیونیست) پانصد هزار دونم از زمینهای فلسطینیان را با كمك مستقیم انگلستان به دست آوردند. دستیابی یهودیان(صهیونیست) به این زمین‌ها به این صورت بود: 1- نمایندۀ انگلستان در فلسطین سیصد و بیست و پنج هزار دونم زمین را به آژانس یهود بخشید. 2- نمایندۀ انگلستان در فلسطین یکصدو هفتاد و پنج هزار دونم زمین را به قیمت ناچیزی به آژانس یهود اجاره داد. شیوه دوم: یهودیان ششصدو بیست و پنج هزار دونم زمین را از فئودالهای لبنانی و سوری خریداری كردند. این فئودالها زمانی كه فلسطین،‌ سوریه، لبنان و اردن جزو بلاد شام یا سوریۀ بزرگ و تحت حاكمیت دولت عثمانی بود، این زمینها را خریده بودند. آنان با پول حاصل از فروش زمینهایشان در بیروت و دمشق و دیگر مناطق، كاخ‌ها و ساختمانهای مجلل ساختند(در حالی که برخی از ایشان به دولت عثمانی تعهد داده بودند که زمینها را پس از احیاء در ازای مبالغی در اختیار کشاورزان فلسطینی قرار دهند). زمینهایی كه مالكان بزرگ عرب به یهودیان فروختند، تنها یک درصد فلسطین را شامل می شود.

* بخشی از زمینهای فلسطینیان که به وسیلۀ یهودیان خریداری شد، از طریق واسطه های به ظاهر مسلمان بود که با پول یهود، زمینها را خریداری کرده و در اختیار ایشان قرار می دادند.

صهیونیستها پس از خرید این اراضی، کل آن منطقه را به زور تصرف کرده و ساکنانش را آواره می ساختند. صهیونیستها مناطق را یكی پس از دیگری مصادره و مهاجران یهودی را در آنها اسكان می دادند و باز زمینهای زیادی را برای جذب هر چه بیشتر مهاجران یهود تصاحب می كردند. این سیاستِ �تجمع و یورشِ� آنها پایانی نداشت. علمای مذهبی از مدتها پیش فروش زمین به یهودیان را حرام اعلام کرده بودند*. شمار فلسطینیانی که زمینهای خود را فروختند بسیار اندک بود که برخی از ایشان توسط دیگر فلسطینیان کشته شدند�.[93]

* شیخ امین الحسینی، مفتی اعظم بیت المقدس، تلاش فراوانی در مبارزه با یهودیان انجام داد و سرانجام مجبور شد فلسطین را به مقصد عراق ترک گوید. وی در اثنای جنگ دوم جهانی، با هدایت مبارزات ضد استعماری مردم عراق، ضربات سنگینی به منافع انگلستان وارد آورد. وی سپس به آلمان رفت و بنا بود که در صورت پیروزی آلمان در جنگ، وی حاکمیت خاورمیانۀ عربی را به صورت یکپارچه در دست گیرد.

گسترش سرطانیِ اسرائیل در سرزمین فلسطین از سال 1946 تا 2000